popülist kültür

Buraların şarkılarına ağzım varmadı bir türlü. Bu şehir beni el kapısına ittiğinden mi bilmem, türkülere daha bir bağlandım. O sözler, sesler beni koptuğum topraklara mı taşıyordu ne. Hatırlıyorum da, babam devri çoktan geçmiş ama hâlâ gıcır gıcır kalmayı becermiş takımlarını düğünlerde her giyişinde artık içinde yaşamadığı zamanı üzerinde nasıl taşıyorsa, ben de mırıldandığım, işittiğim her türküde içinde barınamadığım yurdu buraya, yanımda taşıyordum. Alafranga şarkılar dinlesem, söylesem bile, hemen, yetim kalacakmışım sanısına kapılırdım. 

Popülist Sinema programı bugün (yani 27 Ocak Perşembe) dernek merkezimizde başlıyor. Saat 18:00'de başlayacak bu ilk programda kısa bir sunumun ardından Ömer Lütfi Akad'ın "Gelin" filmi izlenecek. Programımız herkese açıktır. Bekleriz.

"Kişinin bilerek yediği bir dirhem faiz (ribâ), Allah katında günah olarak, otuz altı kere zina etmesinden daha şiddetlidir." Hadis-i Şerif ( Abdullah bin Hanzala'dan n akleden: Ahmed ve Taberani; Suyuti, el-Camiu's-sagir , 4193; Aktaran: Yusuf el-Karadavi, Öncelikler Fıkhı , çev. Abdullah Kahraman, İz Yayıncılık, İstanbul, 2007, s. 19.)

İkisi de en cılız hallerini yaşıyor yıllardır. Bu sene bir canlanma var gibi, ama bunun ne kadarı medya şişirmesi, ne kadarı insanların gerçek hamleleri, ölçmesi zor. ODTÜ öğrencilerinin şovbizinısları beni pek ikna etmiyor açıkçası. ODTÜ'lüler hangi görüş ve yaşayıştan olursa olsun öğrenci dünyasının dansözüdür. Assolistten biraz önce çıkar, keyifleri gıcır hale getirir. Başka deyişle, Türkiye karışacağı zaman ODTÜ'lüler sahne alır. Arkasından Zeki Müren gelir, namı diğer askeri darbe. Fenerbahçe'de de durum çok farklı değil. FenerbahCHE veya Vamos Bien gibi solcu sempatik Fener gruplarının binlerce Galata ve Beştaş taraftarı arasında çektirdikleri hatıra fotoğrafları insanı pek büyülemiyor açıkçası. Futboldaki açık başarısızlığın üstüne gitmek bir yolken bu tür gruplar futbolla, sporla, yarışma ruhuyla ve sivil (yani siyasi olmayan) aksiyonla alakası olmayan şeylerin içinde ortaya çıkıyorlar. 

Esenler’in insanları pisliktir. Bağcılar’da oturanlar terbiyesizdir. Güngören’in çocukları veremlidir, lanetlidir. Küçükçekmece’de oturanlar leş gibi kokar. Gaziosmanpaşa, Habipler, Sultanbeyli, Suntangazi pislik yerlerdir, buralarda oturulmaz. Evet, kesinlikle oturulmaz. Eğer oturulabilseydi, bu gibi yerlerin Belediye başkanları kendi ilçelerinde otururdu. Kendi yönettiği ilçede oturmayı aşağılık bir durum olarak gören Belediye başkanlarının çoğunluk teşkil ettiği bir şehirdir İstanbul. Bunu wikipedi’ye girin bence. Bu bal gibi “efradına cami ağyarına mani” bir tanımdır.

Abdullah Kibritçi’nin yazısına yorum diye yazmıştım bunları. Uzayınca müstakil bir yazı olarak buraya aldım. Eskiden nerde oturuyorsun diye sorduklarında Bağcılar ya da Avcılar der gibi Varoşlar'da oturuyorum derdim. Öyle deyince zaten anlaşılıyor sanıyordum. Çünkü Bayrampaşa deyince kimse bilmiyordu, biraz da evimden uzak yerlerde okula gittiğimden. Tam nerde kalıyor filan diye soruyorlardı. Cezaevi var orda ama diyorlardı, tam koordinatlarını bilemiyoruz. Ben de varoşlar cevabını vererek, nerde değilse de nasıl bir yerde oturduğumu yani sorunun asıl cevabını vermiş oluyordum. Sonra sonra tuvaleti dışarıda evlerle dolu semtler olduğunu fark edince bu cevaptan vazgeçtim. Şimdi yani 5 yıl sonra ise Bayrampaşa'dan varoşlar diye söz ederseniz bu bir şaka gibi algılanıyor. Zaten semt sakinleri de buna çok alınır. Aaa derler. O eskidendi. Halbuki burada kim biraz zenginleşse hemen taşınıyor. Demek ki hala o kadar nezih bir yer değil. Burada ne çok zenginler var ne de çok fakirler. Y...

Türkiye'de Koç ve diğer grupların uluslararası ortakları olduğunu kaydeden Karsan Murahhas Azası Jan Nahum [otomotiv tasarım ve geliştirme uzmanı mühendis; eski Tofaş A.Ş. Genel Müdürü, bir ara İtalya'ya gidip FIAT CEO'su olarak görev aldı, Sabancı Üniversitesinde otomotiv dersleri verdi, Koç ailesinin damadı ve eski Tofaş yöneticisi olan İnan Kıraç'ın Karsan şirketinde murahhas azadır; babası Bernar Nahum -BEKO'nun BE'si- Vehbi Koç'un çok yakın arkadaşı ve yöneticisiydi, Jan Nahum bayrağı babasından devralıp ileri götürdü, kendisi açısından tabii; Vehbi Koç ve Rahmi Koç'la, aslında Mustafa Koç'la da pek anlaşamamıştır ve ailenin Batılı ortaklarına bağımlılık yönündeki tavrına daima çatar ve hep bağımsızlığı, yerli sanayiyi savunur, 1950 doğumludur, Robert mezunudur, yahudidir], bu yüzden Türk malı bir otomobil geliştirmeye ortaklarının izin vermeyeceğini söyledi. Nahum bu konuda şöyle konuştu: "Başbakan Erdoğan'ın bu açıklamasından sonr...

Babaannem iki aydır bizde kalıyor. Çünkü hırsızlar evinin pencerelerini çalmışlar. Babaannem iki aydır bizde kalıyor, çünkü evinin musluklarını da çalmışlar. Babaanneler, yaşını başını almış koca karılardır. Ağlayarak size musluklarını hırsızların çaldığını anlatıyorlarsa, bu ne kadar komik olsa da gülmemeniz gerekir. Gülerseniz size küserler.Babaannem Evren mahallesinde oturuyor. Evren mahallesi, Ateştuğla’nın hemen ötesinde. Buranın çocukları bali çekiyor. Minibüs şoförlüğü yapıyor. Kız kaçırıyor. Adam öldürüyor. Musluk çalıyor, hurdacılara satıp bira alıyor. Hapse düşüyor. Buranın çocuklarının yanından geçerken tırsarsınız. Biraz Esenler gibidir. Ama Esenler’den daha lokal bir yerden, bir mahalleden bahsettiğimiz için, takdir edersiniz ki daha serttir. Esrar piyasasını saymazsak Esenler’in Karabayır’ı gibidir. Eyüp’ten, Eyüp’ün sakin sokaklarından Esenler’e gelen arkadaşlarım sokakta yürürken oldukça zorlanırlardı. Caddede karşıdan gelen herkesi düşman zannederlerdi. Kimse size yol...

Demeye bin şahit lazım, diyeceğimiz anda bir anda bir şey oluyor, siliniyor burjuvalık saniyesinde. Trabzon maçını halka arz etmediler. Kale arkalarını bile üyelere sattılar. O da mümkün tabii. Kimse bu üyeler, neden onlar üye de ben değilim. Ben Fenerbahçe üyesiyim, falan. Lan ben Fenerbahçenin ta kendisiyim, olm, ne üyesi. Fenerbahçeye üye oluyormuş. Kendi kendine üye oluyor yani adam. Bunun için Aziz Yıldırım, bunun için bir milyon üye. Bunun için genel seçim, bunun için Türkiyenin her yerine Fenerbahçe sandığı. Yılda on lira ödeyip oy hakkımı kullanmak istiyorum. Bu Fenerbahçede böyle olmalı. Yetki devriyle başlıyor madem  her şey, ben de o yetkiyi devir hakkımı kullanmak istiyorum. Şu anda Fenerbahçede bir belirsizlik var. Locanın takımı mısın, halkın takımı mı. Maça gidince halkı görüyorum ama ben numarasız tribüne giriyorum zaten. Hep beraber üşüyoruz sesimiz kısılıyor her taraf çekirdek ölüsü Fener gol atıyor. Ay ay ay dönüyor başım yine, yine başım dönüyor... Hayatımda bin...

Olumsuz bir tarafı var popülizmin. Düşünce olarak da eylem olarak olumsuz tarafı var. Yüzyıllardır yapıldığı iddia edilen ve hep yalan çıkan bir şeyi, hakikaten halka hizmeti söz konusu ettiğinizde çok fazla olumlu olamıyorsunuz. Üstelik her grup, her parti, her kesim bunu iddia ediyor. Bize gelin biz herkese falan filan. Vaatler. On bin peşin, ev senin diyor reklamdaki müteahhit. Para kazanmak için yaptığı reklamdan bile para kazanan müteahhit. Müteahhit söz veren demek. Ev yapan bir adam, kolay ev sahibi olma vaadinde bulunuyor. Bunda olumsuzluk nerde. Çok basit ki devletin yani halkın arazisinde bu evleri yapıp sadece alım gücü yüksek insanlara satmasında. Çekmece tarafına haritadan bir bakın, Çekmece gölünün çevresinde bir boş arazi ve bir de Şerafettin Yaylası Spor Tesisleri göreceksiniz. Hani Galatasaray futbol takımının önce çöreklendiği, taraftarları evlerine maçtan ancak günler sonra dönebildiği, maç sırasında da rüzgarın topu alıp alıp götürdüğü stat. Bir, o arazi hepimizin. ...

"Geçenlerde, ödül kazanan ve olumlu eleştiriler alan bir ‘yerli’ film izledim. Egemen bir çoğunluğa mensup gösterilen ‘güçlü’ figür hem erkek hem otoriter hem daha varlıklı hem milliyetçi, hem bencil hem ‘duygusuz’ (filmde böyle geçiyor), hem de Türktü; buna karşılık filmdeki ‘mağdur’ karakter hem kadın hem Doğulu hem ‘Çingene’ hem duygulu hem diğergam hem de yoksuldu. Oysa, Türkiye’de bazı ezilen milliyetçiler olduğu gibi, bazı ezilen erkekler, duygusuzlar ve Türkler de var! Türklerin baskın etnisite olduğundan yola çıkarak tek tek Türkleri de ezen kişiler olarak görürseniz, bu en azından ciddi bir kategori hatasıdır." (" Türkiye'de mağdur psikolojisi ve demokrasi ", Radikal , 22.11.2010)

Bülent Akyürek abi, artık katıldığı programlardan düşük de olsa, standart bir ücret alacağını ilan etmiş. İlginç olan Bülent abinin bunu söylemesi değil, şimdiye kadar ücretsiz olarak katıldığı programlarda ev sahipliği yapanların bunu söyletmeleri… Biraz böyle bir şey var. Konuk gelip birkaç gününü ayırıp döndüğünde, yeterince kurnaz biri değilse, eve eli boş dönüyor, hatta belki cepten de yemek zorunda kalıyor. Ki, Bülent abinin cepten yiyecek kadar büyük cepli biri olmadığı belli. Ama her zaman bu işler böyle işlemiyor. Bülent abinin durumunu vesile ederek, (özellikle hocalar üzerinden) bu işlerin aslında bizim piyasada nasıl işlediğini size anlatayım. Cebimdekileri dökeyim biraz.

Bir esir kampında üç Osmanlı... "Abdullah", yorumcularımızdan biri, bizi baya bi tepelemiş. Tepelemeden önce de bazı sorular sormuş. Soruların samimiyetine genelde inanan biri değilim. Bilemem Abdullah'ın samimiyet derecesini. Allahualem. Ama Abdullah'ın soruları üzerinden, benzer soruları gidermek için bazı notlar karalayayım diyorum. 

O kadar laf söyledin, internette birşey söylemenin bir işe yaramayacağını söyledin, daha ne anlatıyorsun diyin lütfen. Ben de böylelikle paranoyak olmadığımı, gerçekten takip edildiğimi biliyim. Yok. İnternette de yazacağım şeyler var. Kahveye de giderim mesela çocukluğumdan beri. Boş işlerle uğraşıp boş boş oturduğum da çok oluyor. Böyle diye, boş işleri mi savunacağız? Hayır. Sadece kahvede geçirdiğimiz vakti sılayi rahimden, internette uğraştığımız işleri sadakadan saymazsak sorun yok. Oyalanıyoruz. Keşke oyalanmasak. Bir iş bittiğinde yenisine koyulsak tabi. Bu da ayrı bi kahve geyiğidir. O kadar laklaktan, karbonatlı çaydan ve saatlerce edilmiş boş laftan sonra, “abi yaptığımız da iş ha!” diyerek günah çıkarırsın. Neyse. Bir süre internette müsvddeleri yayımlamaya devam edeceğim. Bu bir nevi yazı yazmak için notlar alıp “untitled 8” ya da “en yeni unutma notlar son” filan gibi gayri ihtiyari ve depresif isimlerle masaüstüne kaydetmek gibi birşey.

Daha önceki haftalarda Türkiye'de psikoloji ve psikiyatri anlayışlarına bakmaya ve uygulamalarıyla ilgili genel bir çerçeve çizmeye çalıştık. Psikologların ve psikiyatrların halka bakışını, bu bakıştaki problematik denebilecek tarafları tartıştık. Halk ve ruhbilim arasında neden ciddi bir mesafe olduğunu, bunun sebebinin psikolojinin kendisinden mi yoksa uygulayıcılarından mı kaynaklandığını anlamaya gayret ettik. Görünen o ki halk ve psikolji ilişkisi tarih, sosyoloji ve kültür göz önünde bulundurulmadan, halkın yaşayışına ve değerlerine kafa yorulmadan tesis edilemeyeceğe benziyor. Hastalıkları tanımlamak ve şematik tedavi yöntemleri geliştirmek modern tıbbın bir kolu olan psikiyatri için pratik görünüyor. Biz bunun ötesine nasıl geçebiliriz bunu araştırmaya çalışıyoruz. Bu haftaki konumuz depresyon. Depresyonun tanı kriterleri ve tedavi biçimleri. Bu kriterlerin ve tedavi biçimlerinin halkla ilişkisi ya da ilişkisizliği. Depresyonun Türkiye coğrafyasında ne anlama geldiğini, ha...

"Popülist Sosyoloji Tartışmaları" başlıklı programımızın ilkini önümüzdeki cuma günü saat 18:00-20:00 arasında gerçekleştireceğiz. İki haftada bir yapılacak toplantıların her biri, kısa bir sunumla başlayıp, önceden belirlenen merkez üzerinden yürütülecek tartışmayla devam edecek. Bu merkez bir kitap, makale, ressam, şarkı-türkü, yönetmen ya da film olabilir. Teoriye de trafiğe de gireceğiz. Toplantıda bunlar bir kalkış noktası, disipline edici bir zemin olarak kullanılacak; dün ve bugünün halk kültürü, halkın günlük yaşayışı, kısacası "halk"ın tanınması, anlaşılması hedeflenecek. Sağlıklı bir katılım için, ilgili eserin toplantıdan önce okunması / izlenmesi / dinlenmesi, üzerine düşünülmesi öngörülmekte. İlk toplantı giriş mahiyetinde. Muhtemel başlıklara toplantılarda karar verilecek. Yine de, aklımızdaki kalkış noktalarının kaba taslak bir dökümünü vermekte yarar var: Kitap: Michel de Certeau, Gündelik Hayatın Keşfi 1 -Eylem, Uygulama, Üretim Sanatları- (çev. La...

Benedict Anderson tek kitapla, o da aslında kitabın içeriğinden çok başlığıyla ( Hayali Cemaatler , Imagined Communities ) Türkiye'de milliyetçiliğin akademik ve entelektüel dünyada tozunu attı. Bunu yapan Anderson değil tabii, azınlıkçı yayınevleri, editörler, çevirmenler, akademisyenler falandı. Yirmi yıldır Türk veya Türkiye demeye kalkınca hemen şamarı yersin: "Hayali cemaatler". Aslında imagine hayal etmek anlamına gelmiyor tam olarak, tasavvur etmek denebilir. Community de sadece cemaat anlamına gelmiyor. Tasavvur ettiğimiz insan topluluğu demek Imagined Communities. Hani Atatürk'ün bir sözü vardı ya, Ne mutlu Türküm diyene. Tam o manada işte. Irkın ne, Türkçe biliyor musun'dan önce kendini orda görüyor musun, Türk olmayı tasavvur edebiliyor musun? Hayal ile tasavvur şöyle farklıdır. Hayalin kafada da bir somutluğu olması gerekmez. Belirsizdir ve öyle kalır. Tasavvur ise kafa gözüyle görmek demek sadece. Düşünebiliyor musun adamlar neler demiş, düşünebilir m...

The Road bir kahramanlık filmi. Amerika'dan bizi bulmuş bir kahramanlık filminden bahsedince pek sıra dışı bir durumdan bahsetmiyor olabiliriz, ve fakat sıradanın kahraman olduğu, en akıl almaz koşullarda, basit bir adamın ortaya koyabildiği bir kahramanlıktan bahsediyoruz. Dünya, bir felaketin ardından bildiğimiz anlamından sapmış, yok olmanın eşiğine gelmiştir, her daim kapalı, soğuk bir hava, etrafı saran ölü bitki örtüsü, insanın 'kendisinden' başka yiyecek hiçbir şey bulamadığı bir ortamda bir babayla oğlun, ülkenin güneyine inme yolculuğunu, o uzun yolu anlatıyor. Filmin takdire değer yanı, amerikan afra tafralarına pek meyil etmemesi, sadece eskiden Amerika olan bir yeri, eskiden amerikalı olan insanları görüyoruz o havaya dair. Ki film bundan öncesinde şöyle böyle mutluyduk sahnelerini çok kısa, sadece babanın rüyalarında, aile mutluluğu şablonunda önümüze sunmuş.

Adım Hakan, bundan sonra olmaz Şadan. Dernekle adımı ve kişiliğimi (nasıl bir şeyse artık, ben de rahatsızım Hakan Arslanbenzer'den:) aynı şey olarak düşünmeyiniz. Dernek adı üstünde bir dernek. Yapılacak çok iş, atılacak çok adım var.  Bugüne kadar işin çoğunu Fazıl Baş yaptı, geçici ve inşallah ilk kongreden sonra ilk resmi başkanımız. Yeri o tuttu, bütün resmi işleri halletti ve birçok fiziksel şeyi de o yaptı. Nurcan Toprak, Ali ve Emine Akyurt da Fazıl'a hem fiilen hem ekonomik olarak destek oldular. Esma Güneş ve Melek Arslanbenzer de yardım ettiler. Ben hemen hiçbir şey yapmadım, zaten yönetim kurulunda bile değilim. Dernekteki resmi pozisyonum denetleme kurulu üyeliğinden ibaret. Katılım biçimim ise içerikle ilgili. Derneğin ilk faaliyeti olan Popülist Şiir Derslerini ben veriyorum. Yani bu derneği bir Hakan Arslanbenzer şekil şemayili olarak algılayanlar varsa yanılıyorlar. Benim de katıldığım, daha geniş çaplı hatta çok yönlü olmasını arzu ettiğimiz bir ...

Gazi Ahmet Muhtar Paşa Konağı, insanın içini serinletiyor... Kültür savaşları devam ediyor. Heykeldi alkol oldu. Kars'ta parasızlıktan Atatürk heykeli bile yoktu eskiden. Ama bu altyapı, asfalt yol, kaldırım yokluğuyla paraleldi. Su kesintileriyle. İşsizlikle. Bugün heykel var, su gene yok, kahvehaneler işsizlerle dolu. Kars'a kurulan heykeli kültür ve sanat adına savunan, modern değerler, demokratik değerler adına savunan insanlar Kars'ta yaşayan 80 bin, köyleriyle beraber 300 küsur bin insana saygısızlık ediyor her şeyden önce. Kars'ta sadece sabahları su akıyor, birkaç saat. Atatürk heykelini, tıpkı "Atatürk caddesi" gibi Kenan Evren yaptırdı. Hafızam beni yanıltmıyorsa Evren Karslıları eleştirmişti, yani Kars'ın idarecilerini, koca şehirde nasıl Atatürk heykeli olmaz diye. 

Avrupa Gönüllü (gavurlaştırma) Hizmeti, Avrupa'nın hoş ve suya sabuna karışmıyormuş gibi gösterilen büyük bir tezgahı, kumpası, tuzağı. Kültürel ve ekonomik anlamda. 20. yüzyıldaki değişimlerle ABD ve Çin'e kaptırdığı kapitalist sistemin hakimiyetinden aldığı pasta payını artırmak için çarka dahil ettiği insanlardan seçtiklerini ekonomik sistemine dahil ediyor Avrupa. AGH değil yani olması gereken adı: ANİH (Avrupa Nitelikli İşçi Hareketi). Her ne kadar bu harekete mensup insanlarda hiçbir üstün şart aranmıyor gibi görünse de, bir defa buna katılmayı göze alanlar ekonomik ve kültürel anlamda burjuvalaşma / tektipleşme / hümanistleşme temayülünde olan dünya vatandaşları ndan oluşuyor ağırlıkla. Bir eğitim programı olmaması ise tamamen kültürel dogmalarını daha rahat sindirtebilmeleriyle ilgili. Çünkü Avrupa'ya eğitim için giden insanların gittikleri yerde takındıkları zihnen ve günlük yaşayıştaki liberal tavır; kültürün massedilmesinde engel teşkil ediyor. Bireyin tutum alış...

Müslüman olduğunu söyleyen biri İslam’ı bilmeden hiçbir şey yapamaz. Tabi İslam’ın hayrına. Yani elbette bir şeyler yapar ama gavurlara hizmet eder sadece. Önce biz falanca falancayız sizden değiliz diyeceksiniz, sonra yapacaksınız işinizi. Bilimle uğraşacaksınız mesela. Türkiye bilimde milli menfaatlerine hizmet edecek bir çalışma yürütemez şu durumda. Hanefi olduğunuzu söylüyorsanız Hanefilik nedir ne değildir onu bileceksiniz. Müslüman, bilim diye teknoloji diye düşünsel çalışma bilmem ne diye her işe girişmez. Girişemez, kalbi el vermez. Bileceksin, bildikten sonra da neyi yapman doğru neyi yapman yanlış olur bunu göreceksin. Oruç niçin fakirlere de farz mesela? Meni mi temiz, idrar mı? Kadına bir, erkeğe iki hak. Niye? İmam-ı Azam Ebu Hanife’ye demişler, duyduğumuza göre aklı ispat sayıyormuşsun. Kuran ve sünnet dururken akıl da ne, senin haddine mi? Mesela demiş imamımız, kadın mı güçsüzdür erkek mi? Muhalif eşraf cevap vermiş, tabi ki kadın. Ya demiş İmam-ı Azam, bana kalsayd...

Hilal Kaplan, Google öyle diyor. Taraf gazetesinde yazan Hilal Kaplan'la Twitter'da küçük bir sürtüşmemiz oldu. Kaplan, Hrant Dink konusunda hepimizi utanmaya davet ediyor. Bu saçma davete aksül amel gösterdim. Ama hadisenin aslını, amelin büyüğünü Taraf'ta " Ya katillerin safındasınız... " başlığı altında işlemiş Kaplan. Hrant Dink'in resmine rabıta yaparak yazmış yazıyı. Taraf'a abone olmadığım için yazının başlığı ve resme rabıta konusu dışında ne yazdığını bilmiyorum Hilal Kaplan'ın. Okumaya gerek olduğunu da sanmıyorum, en azından benim için şart değil. Beni ilgilendiren bir Müslüman olarak bir siyasi cinayette ya katilin ya maktulün safında olmaya zorlanmak. Saf iki manaya gelir. Savaşta ve ibadette saf tutarsınız. Ermenilerle ya da Türkiye Cumhuriyeti'yle savaşta değilim. İbadet esnasında birlikte saf tutacağım insanlar da kafirler değil Müslümanlar, müminlerdir. 

Dışarda başkaları var, içerde benden başkası yok. Evden çıkasım gelmiyor nefret ediyorum bu durumdan. Evden çıkası gelmeyen insan evde de birşey yapamıyor çünkü. Hakan abi “çok umutsuz zamanlarım da oldu şimdi iyimserim” gibi bir şey söylemişti. 71 doğumlu ama. 40 yaşında söylüyor bunu. Ben söyleyemiyorum. Umutsuzum. Kişisel bi beklentim yok. Mesele o değil. Umutsuzluğum başka şeylerden kaynaklanıyor. Manisa Gördes’te Mehmet Akif Ersoy okulunda öğretmenim. Salı hariç her gün okula gidiyorum. Çocuklara “eraeytellezi yükezzibü…” gibi şeyleri ezberletiyorum mesela. Ümitsizliğim bu yüzden. Bu böyle öğretilmez. Öğretmeyi de canım istemiyor zaten. Başbakan bir yerde çıkıp konuşmasına Türkçe besmeleyle başlıyormuş: rahman ve rahim olan Allahın adıyla. Böyle bir şey de yok. Besmelenin Türkçesi “bismillahirrahmanirrahim”dir. Dedem rahman ve rahim olan allahın adıyla lafından bir şey anlamaz. Ama besmeleden anlayacağını anlar. Ümitsizliğim bu yüzden. Başörtüsünden değil ama başörtülü insanlardan...

Üstelik kalkıp acaba neden Kürtçe konusunda fetvayı cevaz vermiyoruz diye üstümüze geliyorlar. 1. Kürtçenin resmi dil olması teknik olarak imkansıza yakındır. 2. Şart da değildir; bir katkısı olmayacaktır. 3. Kültürle veya sivil alemle hiçbir ilgisi yok, direkt olarak Türkiye-Avrupa gerginliği tarihinde bir momentumdan ibarettir. Tasfiye veya Hece dergilerini çıkaranların bunları anlayacak zihin açıklığı ve dürüstlüğe sahip olmadığı belli, siz dinleyin bari. Söylediklerimin ulusalcılıkla, Türkçe meftunluğuyla bir ilgisi yok. Kürtçe birçok insanı şu veya bu nedenle rahatsız edebilir. Beni etmiyor. Kürtçeye birçok insan şu veya bu nedenle sempati besleyebilir, ben beslemiyorum. Çocukluk atmosferimde işitmeye alışık olduğum dillerden biri olduğu için Kürtçe bana doğal geliyor, hepsi bu. Doğal ve yörel. Dolayısıyla da neden Kürtçe'yi yüzlerce diğer yörel dilden ayırdederek savunmam yahut övmem gerekiyormuş, anlamıyorum. Sivil olarak anlamıyorum yani. Sivil hayatta, Terekemece veya Kar...

Popülist Kültür Derneği'nde gerçekleşen popülist psikoloji derslerinin cumartesi ikincisi gerçekleşti. 15 günde bir yapılıyor. Bu ders neye lazım. Ne anlatılıyor, ve bundan ne murad ediliyor. Psikoloji dersinin popülist olması iki anlama geliyor. Birincisi bu alanda formal eğitim almayanları da muhatap alıyor. Yani mesleki terminolojiyi bilmek şart değil. İkincisi de bu derslerde modern zamanlarda ortaya çıkan tüm bilimler gibi psikolojinin de halka karşı ya da halkı görmezden gelen teori ve uygulamaları açık ediliyor. Derste geçen akılda kalıcı bir örneği paylaşayım. Şiddet mesela modern psikolojinin hakim diline göre asla kat'a uygulanmaması gereken bir caydırma, cezalandırma yöntemi. Bunun yerine modern psikoloji "görmezden gelme" metodunu uygulamayı tavsiye ediyor. Yani mesela çocuk dikkat çekmek için yaramazlık yapıyor. Siz de ona istediği dikkati vermiyor, görmezden geliyorsunuz dolayısıyla davranış sönüyor. Uygulayanı amacına ulaştırıyor ama kesinlikle eğitsel ...

Hoca fakir bir adamdır. Kıt kanaat geçinir. Geçinebilmek için çalışmak zorundadır. Tarlaya gider, oduna gider, pazara gider. Borcunu ödemekte güçlük çeker, ziyafetleri kaçırmaz, ara sıra -beceremez ama- ufak tefek bir şeyler aşırmaya kalkar, eşeği ölünce matem tutar. Bütün bunlar fıkralarında pekâlâ görülebilir. Böyle olması da tabiidir. Madem ki Hoca'yı halk icat etmiş, halka benzeyecektir. Hoca, gerçekten, zaafları, sıkıntıları, kusurları, korkuları, kısacası her şeyiyle, tam bir halk adamıdır. Bu saydığım hallerse insani haller. Halktan olmak, insan olmayı gerektiriyor. Bu olay, ayrıca, bizi bir gerçek üzerinde yeniden düşünmeye sevkediyor. O gerçek de şu: Yaşayacak sanat, zümrelere değil, halka dayanan sanattır. O da bize insanüstünün değil, insanın halini anlatır.

Bir "İki Resmi Dil" sarası politik toplumu ve politik toplumun kıçının dibini tutmuş sözde sivil toplumu sarmış görünüyor. İki resmi dil olur, üç resmi dil de olur. Ama Türkiye'nin mevcut şartlarında Türkçe ayarında bir resmi dil daha çıkarabileceğimize inanmıyorum. 150 yılda resmi Türkçeyi zar zor yarattık, bir iki yıl içinde resmi bir başka dil yaratabileceğimize dair hiçbir işaret almıyorum. Kürtçe? Hangisi? Veya neden Terekemece olmasın? Azerice olmasın? Pomakça, Arnavutça, Boşnakça? Arapça yahut Çerkezce olabilir, de hangi Çerkezce. Karaçay Çerkezcesi olabilir mi mesela? Abhazca? İkinci resmi dil olursa, ancak süs olur. TBMM Resepsiyon Davetiyesinin ikinci sayfasında şudur budur demekten başka hiçbir hükmü olmaz. Kaldı ki bir başka resmi dil için enerjisini sarf edecek olan kim? Bunu savunan orospu çocuğu liberaller mi? Terekemecisini de söyleyebilirim bunun, pij liberal. Kürtçesini de deneyelim, en azından çocukluğumdan kulağımda kaldığı kadarıyla veledi zina libera...